Harpa er meðlimur í hinum einstaka Nýlókór. Nýlókórinn eða Íslenski hljóðljóðakórinn (The Icelandic Sound Poetry Choir) var stofnaður árið 2003 og fæst við flutning hljóðljóða.
Á dögunum flutti Nýlókórinn, undir stjórn Snorra Birgis Sigfússonar, verkið „Klessulist“ eftir Hörpu Björnsdóttur á opnun sýningarinnar Ásmundur Sveinsson: Vatnsberinn-Fjall+kona. Verkinu er ætlað að kalla fram hughrif sem tengjast deilunum um Vatnsberann á árunum 1948-1955. Hin kunna höggmynd Ásmundar Sveinssonar, Vatnsberinn (1937), var þungamiðja og leiðarstef sýningarinnar. Á sýningunni voru ásamt Vatnsberanum önnur valin verk Ásmundar, í samtali við verk þeirra Örnu Valsdóttur, Daníels Magnússonar, Kristínar Gunnlaugsdóttur, Níelsar Hafsteins, Ólafar Nordal, Ragnhildar Stefánsdóttur og Sigurðar Guðmundssonar. Nýlókórinn flutti verkið „Klessulist“ eftir Hörpu Björnsdóttur á opnuninni undir stjórn Snorra Birgis Sigfússonar. Verkinu er ætlað að kalla fram hughrif sem tengjast deilunum um Vatnsberann á árunum 1948-1955.
Vatnberarnir í Reykjavík voru ein lægsta stétt fólks í mannvirðingum á sínum tíma. Um vatnsburðinn sáu bæði konur og karlar, þó heldur fleiri konur. Þrátt fyrir að starf vatnsberanna væri eitt hið minnst metna og lægst launaðasta í Reykjavík, var það eina starfið þar sem jafnrétti ríkti í launamálum. Ásmundur gerði höggmyndina Vatnsberann til að heiðra minningu vatnsberanna og túlka styrk þeirra og seiglu, við gerð hans hafði hann tröllslega fjallamyndun Íslands í huga. Sumum Reykvíkingum þótti þó enginn heiður að höggmyndinni og hugmyndir um að staðsetja hana í miðbænum ollu langvinnum deilum á árunum 1948-1955 og ekki örgrannt um að væri pólitík blandið. Var Vatnsberinn meðal annars uppnefndur ófreskja og skrímsli með selshaus og hótað eyðileggingu. Vatnsberinn varð síðar kyndilmerki á veggspjaldi kvennafrídagsins í Reykjavík 1975 og þótti vera táknrænn fyrir sögu kvenna. Vitnar þetta um breyttan tíðaranda og breytilegt mat á listaverkum en ekki síður um hve stjórnmálamönnum getur orðið hált á því að reyna að stjórna listastefnum og fagurfræðilegu mati. Það er vel þess virði að rifja þessa sögu upp, auk ljósmynda og sögulegra heimilda um vatnsberana.
Harpa Björnsdóttir 